Ու Վանը, Արևմտյան Հայաստանը, ամբողջական Հայաստանը անհունորեն սիրելուց դարձար Վան, իկ մասնիկը թողած ետին, քանի ոսկեջրեցիր «Մաշտոցի որդիները» մատյանը, սերունդներուն ավանդ տալով մեր մշակույթի մեծերը, անոնցմով գեղազարդելով քու ողջ կյանքդ, ընթերցողներուդ կյանքը նաև:
Ինձի համար 283 էջերու վրա տարածվող հազարավոր տողերդ դարձան լույսի ճառագայթ այս մթնցող աշխարհի մութ օրերը ճեղքող:
Մեր այսօրին մեջ ուր ալ դառնաս, շունչն է պատերազմի, որոտումն կայծակնացայտ ռմբակոծումներու ու փլուզումը քաղաքներու, որոնց մեջեն դռան կապված էիր այնքա՜ն, սիրածդ Հալեպին…
Ու ահա՛ այդ նախճիրներու մթամած ֆոնին՝ ՔՈՒ կապածդ ծիածանը իր յոթնարբի գույներով ուր կնշուլեն Մեսրոպեն առաջ ու վերջ մեր ունեցած ծաղկաբույր մեծությունները, երբ Քրիստոսե շա՜տ, շատ առաջ մեր իրավ Աստվածը Վահագնն էր ու Մեսրոպին հետ մեր աստվածները Մեսրոպի որդիները եղան:
Հրապարակագիրի օրերուդ մեջ հանկարծ լեռնապար Հայաստանի մեջ խոյացավ նոր լեռ մը՝ «Մաշտոցի որդիները» գեղարվեստի բեհեզ լեզուն իրեն որպես հանդերձանք ընդունած:
Ձեզի` այս շքեղանքը պարզողին, շնորհակալ ենք ըսելը անհունորեն քիչ է, շատ քիչ: Ամպերը թող հեռանան հոգիեդ, մեր պատմության ու մշակույթի այնքան գինով բարեկամ: Ողջ լեր:
ԹՈՐՈՍ ԹՈՐԱՆԵԱՆ
ք. Երևան, 2016
Комментариев нет:
Отправить комментарий